I tu nastąpi prawdziwy opis tej wyprawy. Popełniliśmy największy i najgłupszy błąd, jaki można było zrobić. Napiliśmy się na placu soku ze świeżych pomarańczy z lodem! Daliśmy się ponieść chwili, dużo mnie ta chwila potem kosztowała. Klątwa Faraona, tak na to mówią. Zaczęło się już w nocy: wymioty, biegunka, gorączka i zimne poty. Rano nie mogłam nawet spojrzeć na śniadanie. Końska dawka lekarstw i  w drogę. Tego dnia ruszaliśmy w góry. Najpierw transport do Imlil, wioski u podnóża Toubkala. Żołądek na razie OK. W ramach aklimatyzacji ruszyliśmy na mały trekking po dolinie. Odwiedziliśmy wioski Berberów - ludu, który żyje tam od wieków. Wtapiające się kolorystycznie w tło gór domki położone były dosyć wysoko i praktyczne przytulone do skał. Chodziliśmy po dachach, które praktycznie stanowiły ścieżki, po których poruszają się mieszkańcy. Widoki wspaniałe. Wracaliśmy dość ostrym trawersem do miasteczka. Wszędzie pełno objuczonych osiołków, które na plecach dźwigały bagaże turystów i towary na sprzedaż. 

Wieczorem kolacja. Mój żołądek znów dał o sobie znać, jedyne co mogłam strawić to parę łyków herbaty z mięta...ale i to był sygnał dla mojego organizmu do samooczyszczenia. Noc była straszna, co jakiś czas wędrówki do toalety, zresztą nie tylko moje. Raz po raz ktoś tam lądował. Każdego w mniejszym lub w większym stopniu dopadła klątwa. Niestety mnie najbardziej. Rankiem parę kęsów suchego chleba na śniadanie i pora na atakowanie szczytu. Na około 2 tyś. m.n.p.m. wchodziło się całkiem dobrze i lekko. Ktoś tylko co jakiś czas stawał w krzakach i zwracał śniadanie! Ja na razie się trzymam. U mnie zaczęło się wyżej. Zrobiło się bardziej stromo i mój wycieńczony trochę już organizm zaczął się buntować. Na 2,5 tyś weszłam jeszcze z godnością. Reszta to był na kolanach. Naszym celem było schronisko Refugio „du Mouflon” ( 3200 m.n.p.m). Odwodnienie dało o sobie znać a żołądek jakby oszalał, ostatnie 500 metrów  pokonałam w następujący sposób: kilka kroków - stop - bęc piękny paw w krzaki - kilka kroków - paw itp.